Vanochtend maakte ik opnieuw foto’s voor de Open Boeren en Bedrijvendag op Ruinerwold: op 30 juli 2022. Een leuke fietstocht van ca. 25 kilometer. Ik mag als fotograaf de foto’s maken voor het programmaboekje.
We gingen al eerder op pad voor foto’s, maar ik miste nog wat foto’s van dieren. Dus zette ik gisteravond mijn wekker voor 07.30 uur. Even had ik vanochtend geen idee waarom het ding me wakker snerpte op een vrije dag. Het duurde even, maar toen dacht ik weer aan de koeien. Vroeg op weg dus om de boerderij te bezoeken. Of ik wel even laarzen mee wilde nemen.
‘Kunnen deze dan niet?’, vroeg ik verbaasd aan Jan Roelof en ik stak mijn blauwe sportschoenen omhoog.
‘Nee, die zijn te netjes.’
‘Maar, dit zijn oude sportschoenen.’
‘Zijn ze spatwaterdicht?’
Daar had Jan Roelof wel een punt. Ze zijn alles behalve spatwaterdicht. Dus grabbelde ik in de kledingkast mijn laarzen tevoorschijn die me voor deze tijd van het jaar wel wat warm leken, maar ik had niets anders.
Blijkbaar konden ze zijn goedkeuring wegdragen. ‘Die zijn perfect’. Gelukkig hebben ze wel hakken. Dat was wel voordeliger ten opzichte van de sportschoenen. 😉
De rit naar de boerderij was een cadeautje. Het was prachtig weer, kleine wolkjes aan de lucht en de natuur is lekker opgefrist na de regenbuien van de afgelopen dagen. Jan Roelof nam me mee naar de eigenaar van het bedrijf, Henro, die op zijn beurt de staldeuren voor ons openzette. Tot mijn verbazing liepen ongeveer 150 koeien zelf naar buiten om de lange weg naar het weiland op te ‘kuieren’.
‘Eh, hoef je dan niet mee?’
‘Nee hoor, doen ze allemaal zelf.’ En inderdaad het bontgekleurde zwart-wit-rode lint van koeien trok langzaam naar de sappige groene weiden heel veel verderop. Een prachtig gezicht.
Net toen Henro iets uit wilde leggen besloot een koe dat ze wilde plassen. En ik kon nog net opzijspringen.
‘Ieeuww’.
‘Spatwaterdicht toch?’ Jan Roelof zei het lachend.
‘Deze wel’, gaf ik toe. Even vroeg ik me af of ik hier geschikt voor was. Maar er zaten ook allemaal vraagtekens in mijn hoofd.
‘Hoe komen ze dan weer binnen?’
‘Ze komen vanzelf weer. Koeien zijn net klokken.’
Voor nu wilde ik dat ze even in de weide zouden blijven, voor de typische Hollandse plaatjes van de koeien-in-de-wei. ‘Dan moeten we dus wel een stukje lopen.’ Maar dat vond ik niet erg. Dat is het leuke van fotograaf zijn. Dat je buiten frisse wind voelt, koeien ruikt en dat je je ogen toe moet knijpen door de scherpe zon.
Toen we de koeien bereikt hadden, wilde ik ze fotograferen. Dat bleek nog niet eenvoudig. Want de koeien schoven letterlijk allemaal hun billen voor de lens, terwijl ik juist hun voorkant wilde fotograferen. Zo liep ik wat door het land te springen, zonder het gewenste resultaat.
‘Het is beter om even rustig af te wachten.’ Tja, je kan het meisje wel uit de stad halen, maar je haalt de stad niet uit het meisje. En dus stelde ik scherp op een aantal koeien verderop die rustig stonden te grazen en zich niets van mij aantrokken. Het typisch Hollandse plaatje had ik al. Totdat ik wat gesnuif aan mijn rechterkant hoorde.
‘Als je je nu omdraait dan is er een vlakbij.’
En inderdaad, dichtbij was die koe. Wow, groot dier! Ze snuffelde aan het gras en durfde niet dichterbij te komen, wat ik op zich ook wel prima vond. Razendsnel maakte ik mijn foto’s. Daarna liep ik iets te snel terug, waar de koe van schrok en ik ook, dus dansten we beiden van schrik een andere kant op. Pfff, zweten, deze fotoklus.
Tijdens de wandeling terug naar de boerderij bedacht ik me dat ik eigenlijk niets weet van koeien of van het buitenleven. Voor de boerenbedrijven is Hemelvaartsdag gewoon een werkdag, net als andere dagen. Deze week kijk ik toch even wat anders naar de beker melk bij het ontbijt. Daar zit veel meer achter dan ik tot vanochtend dacht.