Door corona en door de wintermaanden voel ik me als een beertje dat uit een diepe winterslaap komt. Ik kijk naar mijn fotokoffer en vraag me af hoe mijn routine ook al weer was. Dan realiseer ik me dat de routine vanzelf weer komt als je fotografeert. Dus ik rits met snelle gebaren mijn koffer dicht. In ieder geval heb ik alles bij me.
Onderweg…
Vanochtend staat er een cakesmash op mijn programma. Ooit overgewaaid uit Amerika: een manier om de eerste verjaardag van je kind te vieren. Met eten spelen mag, smeren mag, en suiker eten mag ook. Ik pas me altijd aan de meest opgewekte uren aan, vandaar dat ik om 07.45 uur al in de auto zit. Heb ik mooi de hele dag nog. Ondanks het vroege tijdstip is het licht buiten prachtig. Google Maps brengt me naar mijn bestemming in Wilhelminaoord en ik verbaas me over hoe mooi de natuur eruit ziet. In een paar weken tijd is de wereld zo helder groen en zo kleurrijk geworden. Bomen, struiken, planten, alles is in een keer ‘uitgepopt’. Prachtig om te zien. Dat vind mijn neus ook en achter het stuur nies ik een keer heel hard. Oh happy hays.
Als fotograaf zie ik altijd van alles. Zo ook een ongeluk dat voor mijn neus gebeurt. Een tegemoetkomende bestuurder wil afslaan en remt af, de bestuurder van de auto erachter ziet het te laat en vlak voor me klappen ze op elkaar. Metaal en puin vliegen in het rond en geschrokken sla ik linksaf. Ik vraag me af of ik had moeten stoppen, maar er stoppen meer auto’s en het lijkt me vooral blikschade. Toch een beetje onder de indruk rijd ik door.
In Wilhelminaoord word ik warm ontvangen. De hele ‘set’ is al klaargemaakt, zo leuk. Vlaggetjes aan de muur, honeycombs, ballonnen en alles in bijpassende kleuren. Ik maak me klaar voor de fotoshoot, pak mijn camera uit en ga op de vloer liggen. En dan hoef ik alleen maar af te wachten wat er gebeurt, simpel toch?
De realiteit bij een cakesmash is vaak anders. Kinderen vinden de cake niet altijd leuk. De boter crème voelt koud, het is erg veel, je krijgt er plakkerige handjes van en als eten wel mag, is het opeens niet zo leuk meer. Precies wat er vandaag gebeurde. Ouders vragen zich dan af of de fotoshoot dan ook mislukt. Gelukkig niet, er zijn altijd geweldige foto’s. Mijn model – vanwege privacy-redenen noem ik geen namen hier – vond de taart iets minder leuk. Maar het bad daarna was wel helemaal tof. En dat leverde spetterende plaatjes op, en chaos.
Met als kers op de taart, de kat die even langs kwam snoepen toen de fotoshoot voorbij was. Die foto deel ik hieronder met jullie.
Op de terugweg zag ik op de bewuste kruising nog wat brokstukken liggen. Toch blij dat mijn auto, en mijn cameralenzen, heel zijn.
